سال های متمادی است که در همسایگی کشورمان صدای گلوله و انفجار و فریاد افراط گرایی، آرامش مردمانی سختکوش و مظلوم را که مسیری متفاوت از گروه های تروریستی را برای زندگی بهتر برگزیده اند به اسارت گرفته است. مردمی که تلاش دارند علاوه بر مبارزه با گروه های تروریستی به عنوان مظاهر جهل و تحجر با افزایش دانایی و علم اندوزی خود و فرزندانشان، ریشه های تفکر تکفیری را بخشکانند و چه بسیار سختی هایی که در این مسیر متعالی به جان خریده اند.

 سال ها مبارزه با دشمن خارجی و وقوع جنگ داخلی، تن خسته افغانستان را رنجور از جور زمانه کرده و مردم مقاومش را به تکاپوی نجات کشورشان از چنگال خشونت طلبی واداشته تا آینده ای روشن را برای فرزندانشان ترسیم کنند.

حمله تروریستی به دانشگاه کابل که به جانباختن ده ها دانشجوی افغان انجامید و محیط علم و دانش را به خون جوانان طالب علم رنگین کرد، نمونه ای آشکار از تفکری است که با سوءاستفاده از مذهب و بر پایه نفی عقلانیت واندیشه ورزی به حذف مخالفان می پردازد. ایدئولوژی و نگاهی خطرناک که مبارزه با آن علاوه بر صحنه های نبرد فیزیکی باید با تلاشی مضاعف در گسترش علم و اخلاق و آگاهی بخشی روزافزون به جامعه توام باشد و چه بسا در این مبارزه مقدس، نقش علم، کتاب، قلم و استاد و دانشجوی آگاه، نه تنها باید همسان با مجاهدِ مسلح بلکه به مراتب افزون تر از آن ترسیم شود.

حمله به دانشگاه کابل و مراکز علمی افغانستان قطعا به دلیل اهمیت نقش دانایی و آگاهی، در مبارزه ریشه ای با افراط گرایی و تحجر کور صورت می گیرد. حمله رذیلانه به دانشگاه کابل اگر چه این شهر را در غم و اندوه فراوانی فرو برد اما برخلاف تصور افراط گرایان و تلاش آنان برای ایجاد رعب و وحشت در دل ها، کابل را به نقطه ای برای همدردی جهانی برای مبارزه با خشونت و ترویج صلح طلبی تبدیل ساخت و شاید بتوان تهران را در این همزاد پنداری انسان دوستانه بیش از دیگر پایتخت های جهان، همدرد این شهر و مردمانش دانست. 

تهرانی که در سال های ابتدایی پیروزی انقلاب اسلامی شاهد صحنه های دردناکی از ترورهای کور توسط گروه های خشونت طلب و متحجر بود و در مسیر تعالی اندیشه و پیشرفت و توسعه، عزیزان بسیاری را از دست داد. 

زخمی که اینک بر پیکر پایتخت افغانستان نشسته است و همه را متاثر کرده، پیش از این بارها کالبد تهران و جسم و روح ساکنان آن را به درد آورده و شاید به همین دلیل همدردی و همراهی همشهریان تهرانی با مردم داغدیده کابل، واقعی و ملموس تر از دیگر شهرهای جهان است.

 این روزها عبارت "جان پدر کجاستی؟" که با مسئولیت پذیری مدیریت شهری در سطح شهر تهران به چشم می خورد، علاوه بر مردم افغانستان، برای ایرانیان و به خصوص مردم تهران نیز بسیار دردناک و البته قابل درک است. از دست دادن عزیزان در راه نجات وطن از چنگال اندیشه های سیاه و تفکرات پلید تروریستی اگرچه دردناک می نماید اما ثمره روشن و امیدوار کننده آن که امکان تربیت و رشد نسل های آینده در پرتو آرامش و امنیت را فراهم می کند، تحمل آن را امکان پذیر می سازد.

امید آنکه مردم خونگرم افغانستان نیز بتوانند همانند ایران عزیزمان با عبور از بحران ها و با پیروزی بر افراط گرایی و خشونت، امنیت پایدار و توسه و پیشرفت را در آغوش کشند که بی تردید در این مسیر پر چالش و سخت، تکیه بر تجربه و توان علمی و امنیتی کشورمان و نزدیکی بیش از پیش شهرهای کابل و تهران نیز می تواند به نیل به این هدف آرمانی و برقراری صلح و آرامش در منطقه و به خصوص در سرزمین همسایه شرقی ایران کمک شایانی کند.

 

منبع:روزنامه اعتماد